در روایـات آمـده قــدِّ بـلـنـدی داشـتـی            اوّلین شهزاده؛ گـیـسوی کمندی داشتی
نامِ زیبایت علی بود و علی اکبر شدی            در سخن گفتن کلامِ پُر ز قندی داشتی

وصفِ تو آسان نبـاشد ای نگـارِ دلربا
جانِ بقـربانِ مقـامت ای رسولِ کـربلا

خَـلقاً و خُـلـقاً رسول الله اعـظم بوده‌ای            منـطـقـاً خـتـمِ رسـولانِ مکّـرم بوده‌ای
چشم‌ها را دوخته بر قدّ و بالایت حسین            دلربایی و در این عرصه مجسّم بوده‌ای

عشقِ تو در سینۀ سالارِ دلها جا گرفت
مهرِ تو بدجور در قلبِ محبّان پا گرفت

اوّلـیـن آئـیــنـۀ طـاهـا نـگــارِ زیـنـبـی            در کـنـارِ هـودجِ بـانـو قـرارِ زیــنـبـی
تکیه‌گـاهی می‌شوی مانند عـباسِ علی            در حقیقت ای جوان عزّ و وقارِ زینبی

عـمّه‌ات آرام می‌گـردد کـنارت یاعـلی
غیرتت باشد همه دار و ندارت یا علی

مادرت لیلا به تو دل می‌دهد بی‌اختیار            می‌کشد نازِ تو را ای مقـتدای روزگار
رزمِ تو تا دید لبهای حسین اینگونه گفت:            لافـتی الّا علی لا سـیـف الّا ذوالـفـقـار

آبـرویی!! آبـرو دارِ هـمه اهـلِ زمـیـن
رزمِ خود آموخـتی از تک‌یلِ اُمّ البنـین

یا علی اکبر؛ نجاتی ده به ماها از کرم            پای هـیئت‌ها ثباتی ده به ماها از کـرم
جانِ بـابـایت حـسـین ما را ببر کرببلا            خواهـشاً آقـا بـراتی ده به ماها از کرم

زائرِ شش‌گوشه بودن ارزشش بالاتر است
هر کسی شد عاشقِ تو از همه شیداتر است